ذهن مریض من ..

اون روزا هیچوقت به آینده بدون تو فکر نمیکردم. ترس از دست دادن نداشتم، تا اون روز برام پیش نیومده بود کسی ترکم کنه، همیشه این من بودم که وقت خستگی جا میزدم و خودمو نجات میدادم بدون معطلی بدون درگیری بدون حتی ذره ای ناراحتی .. آخرای فروردین بود که قاطیه زندگیم شدی. انگار از همون اول میخواستی تماممو مال خودت کنی. به کم قانع نبودی و هرچیزی که تو وجودمه برای خودت میخواستی .. منی که از نظر همه ی اطرافیان خشک و جدی و بی احساس بودم رو به تکاپو انداختی. فکر و ذهنم، حرف روی لبم، اسم حک شده روی قلبم همه ش تو بودی. انقدر تو شده بودم که دیگه از من خبری نداشتم، انقد تو شده ذهن مریض من .. ...ادامه مطلب

خب، یکی از دلایلی که من اینجا رو برای نوشتن انتخاب کردم این بود که میتونستم ناشناس باقی بمونم. میدونی؟ خیلی حرفا هست که حتی به نزدیک ترین دوست و رفیقاتم نمیتونی بزنی، برفرضم که زدی، کسی درکت نمیکنه، کسی برات دل نمیسوزونه! وقتی اینجا مینویسم نگران نیستم کسی از رازم سردربیاره، حرفامو بشنوه و درددلامو جای دیگه بازگو کنه .. خلاصه که میخوام اینجارو خونه ی دوم ذهنم بدونم! بی مزاحم، بی دردسر، پر از حرف و گلایه. سلام ذهن دوم من. 

ذهن مریض من .. ...

دیروز به خونه ی جدید اسباب کشی کردیم. وقتی سطحی به این قضیه فکر میکنم میشه  باهاش عادی برخورد کرد،  ولی اگه بخوام عمیقشو بگم خیلی دلگیره. اون همه خاطره، روزای بچگی که با شیطنتامون تو اون خونه گذشت، درس خوندنا، گریه کردنا تو جای دنجی که واسه خودم درست کرده بودم، آشنا شدن با تپلی و بوسیدنش برای اولین بار تو اون اتاق نقلی. یه سری از خاطرات رو میشه دوباره و دوباره تکرار کرد ولی این روزا و حالتا و موقعیتان که تو ذهن میمونن. تپلی عزیزم، دوست داشتم تو این شرایط توهم تو شادیم شریک بودی و پابه پام میخندیدی. ولی این تقصیر من و تو نیست که الان کنار هم نیستیم. که دیگ ذهن مریض من .. ...ادامه مطلب